Ainda
estou algo durmido cando din na radio que a Novacaixagalica vanlle
chamar A VACA. A Vaca? A verdade é que non está mal, moita fame
quitaron as vaquiñas dos labregos galegos naqueles tempos escuros
nos que xa vivían ben os avós dos que agora viven ben. As vacas son
un símbolo, unha metáfora da realidade galega, traballoriñas como
elas mesmas, sempre pastando á súa bola sen saber se van para un
lado ou van para outro. A Vaca mola como nome para un banco,
gústame!!!
Pero
non, non é A Vaca, senón ABANCA!!! E iso vai ser un problema.
Abanca leva anos aparecendo en centos de manifestacións, e sempre
acompañada de expresións moi pouco xenerosas. A saber: “A Banca
rouba”, “Recórtannos a nós para darllelo á Banca” “Políticos
e banqueiros, a mesma cousa son”.... Non parece moi acertado
poñerlle a un banco o nome de Abanca.
Supoño
que é porque aquí era moi frecuente escoitar aquilo de vou á
Caixa, dixéronme os da Caixa, déronmo na Caixa (raramente). E como
agora xa non é unha caixa, senón un banco, pois queda ben dicir que
tes os cartos na Abanca.
Pero
vai ser un problema. Sobre todo na cidade de La Coruña. Dada a
tendencia que teñen dende os tempos de Paco a intentar que todo soe
a castelán non tardarán en chamarlle Labanca. Non descartedes que
aparezan eles pintados nos carteis das oficinas bancarias, ou
abancarias, que igual é como lles chaman a partir de agora. “Te
tengo que ir a Labanca, a ver si me ingresaron la pensión” dirán
as veciñas del Parrote camiñando con paso firme pola Estreita de
San Andrés.
Ao
fin chamaremos á sucursal do Banesco en Galiza como nos pete, pero
por moito que insista o noso lindo presidente, os representantes das
grandes empresas galegas, a sociedade civil e cultural de Galiza,
Abanca non é galega. As caixas galegas escangalláronas os que agora
nos queren convencer de que isto que temos é a mellor solución que
había. Foron eles, os que formaban parte dos consellos das caixas
cobrando moita pasta pos asistir ás reunións os que non souberon
xestionar o que tiñan entre mans e os que as malvenderon ou
regalaron. Poden encher os vidros das súas oficinas con publicidade
e mensaxes de confianza e de amor eterno que nós xa non somos os de
antes. Sabemos que nos queren, que queren ser o noso banco, que van
darnos pasta para todo e que de paso van vir arranxarnos a porta dese
armario que non pecha ben. Da igual, estamos de volta e con expresión
vacuna diremos aquilo que fai cen anos diría Castelao: “Amiguiños
si, pero ABANCA polo que vale!!”